Hoe komt het toch dat je les of college didactisch perfect in elkaar zit (heldere leerdoelen, prikkelend begin,
leuke werkvormen vanuit samenwerkend, probleemgestuurd en studentgecentreerd leren ), maar je studenten je toch anderhalf uur verveeld aankijken? Ondanks je enthousiasme en toewijding als docent?
Dat was de vraag die Michael Wesch zich in zijn essay “why good classes fail” stelt. Zijn antwoord? Gebrek aan empathie en authenticiteit van docenten. Docenten zouden studenten teveel zien als een homogene massa in plaats van unieke individuen. Waarschijnlijk herkenbaar voor docenten die verplicht zijn met 1 presentatie alle klassen les te geven om in ieder geval te zorgen dat studenten eenduidig zijn voorbereid op hun toets. En die voor het ontwikkelen van ‘maatwerk’lessen vaak op hun vrije tijd zijn aangewezen.